هنوز ارتباط اثبات شده‌ای بین استرس و سکته مغزی یافت نشده است ولی عوامل خطر دیگری از جمله فشار خون بالا، استعمال دخانیات، کم تحرکی، افزایش وزن و سن بالا بر میزان بروز آن تاثیر مستقیم دارند.
ضعف عضلانی، اختلال بینایی، سرگیجه، اختلالات حسی به صورت گزگز و مورمور از جمله علائم اولیه این بیماری هستند. بطوریکه این علایم در بیش از ۳۰ درصد موارد پیش از بروز سکته مغزی ظاهر می‌شوند.
بر اساس آمار جهانی، سکته مغزی سومین علت مرگ و دومین علت ناتوانی در جامعه بشری می‌باشد. شیوع سکته مغزی بدنبال افزایش سن و تصلب شرائین بخصوص در سرخرگهای تغذیه کننده بافت مغز افزایش می‌یابد.
با توجه به هزینه‌های هنگفت نگهداری و درمان بیماران مبتلا به سکته مغزی، اقدامات پیشگیری کننده وسیعی برای کاهش موارد بروز بیماری در کشورهای پیشرفته انجام می‌گردد. مهمترین روش پیشگیری کاهش عوامل خطر در افراد مستعد به بیماری می‌باشد. از طرف دیگر درمان به موقع بیماری در سه ساعت نخست بروز آن میتواند تا حد زیادی مانع از پیشرفت بیماری و حتی درمان بیماری گردد. به این ترتیب بجای پدید آمدن بیماری با عوارض شدید و کشنده، شخصی سالم جایگزین می‌گردد.
البته برای افزایش احتمال بهبود بیماران بهتر است مرکزی مشابه CCU برای درگیریهای مغزی بویژه سکته مغزی در لحظات نخست ابتلا تاسیس گردد. پرسنل آموزش دیده این مرکز بخوبی می‌توانند اقدامات اورژانس را در دقایق حیاتی بیمار بخوبی انجام دهند. از طرف دیگر این مراکز شرایط لازم برای فیزیوتراپی بیماران سکته مغزی را در دوران نقاهت فراهم می‌کنند.