تاثیر عشق بر زنان و مردها و تغیرات هورمونی در آنها

مرد ها مارسی هستند و زن ها ونوسی- به غیر از زمانی که عاشق میشوند.

در طول این دوره مرد و زن بیشتر از هر دوره دیگر به هم شبیه میشوند. 

Donatella Marazziti از دانشگاه Pisa در ایتالیا در سال 1999 ثابت کرد که میزان neurotransmitter serotonin در افراد عاشق و همچنین افرادی که از اختلالات

روانی رنج میبرند بسیار از حد معمولی خود پایین تر است و هر دو گروه

زمان بسیار زیادی را صرف فکر کردن در مورد شخص یا چیزی میکنند.

هم اکنون Marazziti و همکارانش تغییرات هورمنی که در افراد عاشق ایجاد

میشود را مورد بررسی قرار داده اند. گروه وی میزان تعدادی از هورمن های

کلیدی در 12 مرد و 12 زن را که در شش ماه گذشته عاشق شده اند

را اندازه گیری کرده و مورد بررسی قرار داده اند. آنها سپس آزمایش

مشابهی را بر روی 24 نفر دیگر که یا ازدواج کرده اند و یا تنها زندگی میکنند

انجام داده و نتایج حاصل از این دو آزمایش را مقایسه کرده اند.

نتایج اولیه نشان داده است که میزان هورمن هایی که موجب به وجود آمدن فشارهای عصبی در افراد میشوند هم در مرد ها و هم در زن هایی

که عاشق هستند بسیار زیاد است. این موضوع نشان میدهد که معاشقه

تا حدود زیادی موجب پریشانی افراد میشود.

این آزمایش ها نتایج دیگری نیز به همراه داشته اند. میزان هورمن های

جنسی مردانه که باعث به وجود آمدن رفتارهای خصمانه یا ناشی

از خشم میشود و همچنین باعث تحریک جنسی جنس مذکر میگردد

در مردانی که عاشق بوده اند بسیار از حالت عادی کمتر بوده است.

اگر چه هورمن های مشابه در زن هایی که به درد عشق مبتلا گشته اند از همجنسان خود که عاشق نیستند بیشتر بوده است و این نشانگر این

موضوع است که در دوران عاشقی مرد ها به نوعی به زن ها شبیه

شده و زن ها هم به مردها شبیه میشوند.

تحقیقات دیگر نشان داده اند که میزان testosterone در مرد ها با زیاد شدن

فعالییت های جنسی افزایش میابد. بنابر این اگر تغییرات در اندازه هورمن ها

تنها ناشی از افزایش در فعالییت های جنسی باشد، میزان هورمن های

جنسی در مرد ها به جای کاهش یافتن باید افزایش میافت. این موضوع

تا حدودی نظریه Marazziti را تائید میکند.

نزدیک شدن سطح testosterone در زن و مرد تنها دلیل برای اثبات این نظریه

نیست و پژوهش های دیگری که در این زمینه انجام شده اند نشان داده اند که عاشق شدن چشم افراد را در برابر خطاهای فرد مورد علاقه آنها میبندد.

زمانی که فرد عاشق به فرد مورد علاقه خود نگاه میکند چرخه طبیعی که

در افراد برای ارزیابی دیگر افراد در مورد فعالییت های اجتماعی مورد

استفاده قرار میگیرد از کار می افتد.

متاسفانه یا خوشبختانه این حالت ها (عشق رمانتیک) برای همیشه

باقی نمی مانند. زمانی که Marazziti همین افراد را بعد از 1-2 سال زمانی

که دیگر عاشق نبوده اند مورد بررسی قرار داده متوجه شده است که میزان

هورمن ها به حالت عادی خود بازگشته اند.